In Memoriam

Wanneer je huisdieren hebt word je onherroepelijk geconfronteerd met het overlijden ervan. Dit is iedere keer heel moeilijk maar ze blijven allemaal in mijn hart voortleven.

 

 

Deze pagina wordt helaas steeds langer. Maar dat ik Lana er aan toe moet voegen, doet wel heel erg pijn.

Mijn allereerste pupje waar ik zo gelukkig mee was, die mijn leven zo heeft veranderd en mij zoveel liefde en plezier heeft gegeven, is helaas niet meer.

Begin dit jaar werd mijn onderbuikgevoel van meer dan een jaar bewaarheid
en exact een maand nadat we naar de dierenarts waren geweest om te kijken wat ze mankeerde, moesten we haar laten inslapen.
 

Het is nu 8 maanden geleden, maar ik ben nog steeds niet aanhet gemis gewend, integendeel het lijkt steeds sterker te worden.

Klik hier voor Lana's eerste pagina en hier voor haar IM-pagina en het verhaal hoe het afliep.

 

 

 

Nes kwam bij ons toen ze bijna 4 jaar oud was. Eigenlijk gingen we alleen Caspertje ophalen, maar Nes had op de een of andere manier besloten, dat ze met ons mee zou gaan en zo gebeurde het.

Ze fungeerde in het begin als pleegmoedertje voor Caspertje en later werd ze dikke vriendinnen met Dizzy.
Met Remi kon ze het ook goed vinden, net als met de honden, maar voor Dizzy had ze een zwak en ze lagen dan ook altijd samen in een mandje lekker te knuffelen.

In 2011 werd Nes ziek, ze wilde haast niets meer eten en had rare uitvalsverschijnselen, alsof ze een infarct had gehad.
Na diverse kuren, bloedonderzoek en uiteindelijk een opname met onderzoek onder een roesje, bleek dat ze een tumor in haar hoofdje had,met uitzaaiien
en andere complicaties en de dierenartsen konden niets meer voor haar doen. Voor ons de keuze haar verder lijden te besparen en haar niet uit de narcose te laten komen.
Nes is 12,5 jaar geworden.

 

 

Alsof we in 2009 niet genoeg verdriet hadden gehad, ging het eind van dat jaar ook ineens heel slecht met Remi.
 Hij bleek kanker te hebben en op 11 december moesten we afscheid van hem nemen.
Nooit hebben we zo'n bijzondere kat gehad en nooit waren we zo blij dat we hem een kans hebben gegeven.
Dit mannetje had een verleden waardoor hij ernstig getraumatiseerd was, maar met veel liefde en geduld werd het een superkat.
Op 11 december 2009 ging Remi zijn vriendinnetje Kimberly achterna. Ze zullen nu weer samen zijn en ook Casprientje bij zich hebben.
We missen hem heel erg. Rust zacht lieve Beribeer en je zit voor altijd in mijn hart.
Klik hier voor zijn pagina en hier voor zijn IM-pagina.
 

Op 10 juli 2009 overleed geheel onverwacht Tessy, ze heeft een grote leegte achtergelaten.

Ze had niet dood hoeven gaan als de dierenarts zijn werk goed had gedaan.

Je dier verliezen is erg, heel erg, maar onverteerbaar als het niet nodig was geweest.

 Lieve Tessy, we missen je nog iedere dag en zullen je nooit vergeten.

Klik hier voor Tessy's oude pagina en hier voor het verhaal hoe ze stierf.

Hieronder Abby en Kimberly, beiden zijn helaas overleden. Klik op hun foto om meer over hen te lezen en te zien.

In 2004 ging Casprientje ze helaas achterna, klik op haar foto om het relaas te lezen.

Beiden zijn over de Rainbowbridge gegaan, net als de dieren verder op deze pagina:

Bollie, ons hondje dat we vonden op het voetbalveld en waarvoor niemand zich meldde. We hebben bijna 12 jaar plezier van haar gehad.

Opoetje, ons zwarte poesje dat in een doosje bij het vuilnis in Amsterdam was gezet, gewond en met niesziekte. Geen goede start dus maar al met al werd ze bijna 22 jaar oud.

Duif, onze eerste kat, een grijze kater die van een boerderij kwam en dus koos voor het buitenleven. Dit is niet mijn favoriete manier om een kat te hebben maar het was nu eenmaal een kat die regelmatig op stap wilde. Gelukkig is het altijd goed gegaan. We hebben 14 jaar van hem mogen genieten.

Bleek, de Bleekkop Rosella, die via een collegaatje kwam omdat haar vriend hem niet zag zitten. Hij was heel schuw en pas na tien jaar pakte hij iets uit je hand. Maar hij is jarenlang dikke vriendjes geweest met de spreeuw die Duif mee naar huis bracht.

Peeuwie, de spreeuw die onze kat ons 'thuisbezorgde'. We konden hem heelhuids uit de kattenbek redden en hebben hem gevoed met wormpjes van de bessenstruik. Toen hij groot genoeg was om te gaan wilde hij niet meer weg en hebben we hem 6 jaar door de kamer zien vliegen, samen met de Rosella.

Joris, een monniksparkiet die we kregen toen hij 11 jaar oud was. Helaas leed hij aan epilepsie en we hebben maar 5 jaar van zijn kunsten mogen genieten. Hij was bijzonder tam en dit soort parkieten zijn grandioze nestenbouwers en dat deed Joris ook. Hij gebruikte hiervoor van alles: pennen, potloden, theelepels, gebaksvorkjes, stokjes, kortom alles waar hij maar mee de lucht in kon komen. Eenmaal per week kon de keukenla weer aangevuld worden als zijn kooi werd leeggehaald.

Onze konijnen Flappie en El Torro. 
Flappie kochten we voor een dwergkonijntje die toch wel heel groot bleek te worden, hij is 13 jaar geworden. El Torro vertederde ons in de dierenwinkel en we namen hem mee. Hij is 8 jaar oud geworden. Zijn naam El Torro heeft hij te danken aan het feit dat hij je aanviel met zien kop naar voren zoals een stier. Dat had hij geleerd in de dierenwinkel om tegen te gaan dat hij steeds geaaid werd.