Remi kregen we in mei 2000. We hadden gereageerd op een advertentie waarin een zwarte Perzische kater werd aangeboden. Het bleek te gaan om een kater van ruim anderhalf jaar en hoewel we in eerste instantie op zoek waren naar een kitten, besloten we toch naar Remi te gaan kijken.
Hij moest nog worden gecastreerd en gezien de lucht die hij verspreidde hebben we dat meteen de volgende dag laten doen.

Omdat ik uitsluitend  'knuffelkatten' gewend was nam ik al snel Remi ook in mijn armen en had al snel een groot aantal wondjes op mijn wang en neus. Ook had hij een vreemd gedrag om - wanneer hem iets niet beviel (hij mocht bijvoorbeeld niet op de computerkast zitten omdat hij overal plastte) enige tijd later zeer bewust 'wraak' te nemen en daarbij nam hij een duidelijke aanvalshouding aan. Correcties  waren dan ook niet of nauwelijks mogelijk, hetgeen nogal lastig was omdat hij behoorlijk sproeide en ook gewoon overal zijn plas deed.
Enkele dagen later konden we naar het ziekenhuis omdat Remi nadat hij door een van ons was tegengehouden om achter onze elfjarige poes Kimberly aan te gaan een paar minuten later zijn tanden en nagels in de arm van mijn man zette. In het ziekenhuis bleek een flinke infectie en zijn alle wondjes opengesneden en gereinigd en volgde uiteraard de tetanusinjectie.We beraadden ons op wat we met Remi aanmoesten en informatie bij zowel de dierenarts, het asiel als een dierenpsycholoog leverde niets op. Het asiel adviseerde de kat maar te brengen. Navraag bij de fokster leerde dat nadat ze hem met dertien weken bij een vriendin had afgeleverd hij niet bepaald een prettig leven had geleid.  Zonder echt op details in te gaan bleek dat hij de nodige fysieke en psychische klappen had opgelopen waardoor hij op z'n minst 'een kat met gebruiksaanwijzing' was, maar dat hadden we dus inmiddels al ondervonden.  De 'vriendin' had hem dan ook een paar maanden geleden weer 'teruggegeven' omdat ze hem niet meer wilde en hoewel destijds schoon, zindelijk en opgevoed afgeleverd bleek hij nu dus onzindelijk te zijn en onder de vlooien en klitten te zitten en had hij oormijt. Ook verliet hij zijn geboortehuis met een gaaf gebitje en een rechte kaak en hij na anderhalf jaar werd 'ingeleverd' met een scheef kaakje en een scheef staande en uitstekende hoektand.Dat hij sproeide is uiteraard niet  vreemd voor een ongecastreerde kater maar het was wel één van de redenen waarom hij weg moest.

We besloten Remi een kans te geven en overal vandaan haalden we informatie, gecombineerd met de ervaring die we in vijfentwintig jaar zelf hadden opgedaan met onze katten en beetje bij beetje ging het beter. Zo is een aardige truc om op de plaats waar de kat plast, nadat je dit hebt schoongemaakt, zijn etensbakje neer te zetten omdat een kat nooit zijn eigen etensbak bevuilt.
We hebben hem nu ruim anderhalf jaar en inmiddels is hij van twee naar vijf kilo gegroeid, is zijn oormijt verdwenen en heeft hij een prachtige vacht gekregen. Maar het belangrijkste is dat het een lieve en aanhankelijke kat geworden is die nooit meer bijt of krabt. Natuurlijk laat hij wel eens merken ergens geen zin in te hebben maar dat laat hij dan merken door een tik te geven met keurig zijn nageltjes in.

Hij is dikke vriendjes met Kimberly geworden en was tot over zijn oren verliefd op haar. Toen Kimberly anderhalf naar Remi's komst overleed heeft hij dagenlang niet willen eten. Alleen door veel extra aandacht en hem tijdens het eten gezelschap houden ging hij weer eten. Ook ging hij weer een kort tijdje sproeien. Hij was gewoon van streek omdat zijn vriendinnetje plotseling was overleden. 

In zijn fotoalbum zie je hem samen met haar en ook gaat hij goed om met de papegaai. Zelfs toen een jaar later ons hondje Lana haar intrede deed veranderde hij niet. Integendeel, hij wordt gewoon steeds liever als denk je soms dat dat niet meer kan. Kortom: het is een 'perfecte' kater geworden. 

Op de foto's hieronder zie je hem met de papegaai en klautert hij op de pergola of klimt in het vogelhuisje. Ook zie je hem als kitten samen met zijn moeder en broertje en zusje en links onder zie je zijn vader Iwanovitz. Zijn moeder (Pippy) is helaas in 2001 overleden. En uiteraard zie je hem met 'zijn' Kimmy.

Intussen heeft Remi gezelschap gekregen van drie poezen: Casprientje, Nes en Dizzy. Ruim een half jaar na het overlijden van Kimberly vonden we dat Remi een nieuw vriendinnetje verdiende. We gingen op zoek naar een kitten en dat werd Casprientje. Nes kwam meteen met haar mee en twee maanden later haalden we Dizzy op.

Remi moest even wennen maar vermaakt zich nu prima met de dames. Maar hij laat wel merken dat hij hier het langst woont en is duidelijk de baas.

Recent heeft Remi ook zijn eigen fotobalbum gekregen: