Hoewel ik wist dat ze niet oud zou worden kwam haar overlijden als een donderslag bij heldere hemel. 's Morgens speelde ze nog in de tuin, (als de temperatuur goed was mocht ze altijd buiten) en ze moest naar binnen toen ik met de honden naar het park ging. Toen ik anderhalf uur later thuis kwam trof ik haar aan op de overloop en ik vond dat ze raar lag. Haar lijfje gestrekt en op haar buik, geen houding waarin ze gewoonlijk ligt. Ik liep naar haar toe en aaide haar en zag toen haar flanken heftig heen en weer gaan en wist meteen dat het niet goed zat.

Casprientje had namelijk een ernstige hartruis en de levensverwachting is dan niet hoog. Maar ik had toch op een jaar of vijf of misschien zes gehoopt. Dat ze me op tweejarige leeftijd zou verlaten had ik niet verwacht.

Hartruis
Kort nadat we Casprientje in huis hadden en voor de eerste keer met haar naar de dierenarts gingen, constateerde hij bij haar hartruis. Zo'n hartruis (Hypertrofische Cardiomyopathie, afgekort HCM) komt bij een aantal rassen voor, waaronder Britse Kortharen en dus ook Perzen. HCM is een ziekte van de hartspier waarbij de hartspier plaatselijk sterk verdikt is en daardoor minder goed kan functioneren. Symptomen kunnen zijn: ademhalingsproblemen, stolsels in het hart door zeer slechte doorstroming van het bloed en plotselinge dood door een ernstige hartritmestoornis of een attaque. Dat laatste is dus bij Casprientje gebeurd.

De ruis was door de dierenarts van de fokster over het hoofd gezien en had ik het vooraf geweten, was ik er nooit aan begonnen. Niemand kiest ervoor een katje zo vroeg te moeten verliezen. Maar achteraf beschouwd had ik haar ook nooit willen missen. Ik ben dan ook blij dat Casprientje bij ons is gekomen en ik van haar heb kunnen genieten, als was het veel te kort. Ze was een katje dat altijd kitten blijft en Remi was dol op haar. Ze kon het trouwens met alle katten goed vinden en vooral Nes was heel vertrouwd voor haar. Immers, toen we Casprientje gingen ophalen (in de veronderstelling dat het een katertje was en we hadden hem Casper genoemd), kregen we Nes er als het ware bij cadeau. Nes was niet op haar plaats in haar toenmalige huis en omdat het meteen klikte tussen Nes en ons mocht ze mee. Dit bleek een gouden schot want Nes heeft het erg naar haar zin en was in het begin als een moedertje voor Casprientje, die zo iets vertrouwds meekreeg.

Hoe Casprientje bij ons kwam......

We waren al een tijdje op zoek naar een kitten omdat Remi sinds het overlijden van Kimberly nog steeds alleen was maar ook omdat ik graag weer een kat erbij wilde. Op de perzenmailinglist had ik al regelmatig geboorteberichten zien langskomen en eentje bleef me bij, een spierwit katje. Maar eigenlijk wilde ik geen witte kat omdat dit me teveel aan Kimberly deed denken en dat doet nog steeds pijn. Dus viel hij voor de eerste keer af.

Maar een tijdje later zag ik een foto van hetzelfde kitten dat inmiddels een paar weken oud was en tot mijn grote verbazing leek het in de verste verte niet op Kimberly. Het had een heel ander gezichtje en bovendien was Kimberly een Chinchilla en die hebben een veel spitser snuitje. Dit kitten was (zeker voor mijn smaak) erg plat maar toch had het een bijzonder lief kopje. Ik nam dus contact op met de foksterwant ik wilde weten of het een echt langhaartje was en het moest een poesje zijn, want ik wilde voor Remi expliciet een poes. Het ging er alleen nog even om of we een volwassen kat zouden nemen of een kitten, want diezelfde avond kwam ook het aanbod van Dizzy en we besloten voor allebei te gaan. De volgende ochtend dus snel gemaild dat ik het kitten graag wilde als het inderdaad een langharige poes zou zijn. Helaas...... wel een langhaartje maar..... een kater! En ik durfde geen kater bij Remi te zetten want ik was bang dat dat niet zou klikken. Jammer, het katje (dat intussen Looky genoemd was) viel dus voor de tweede keer af.

Verder zoeken dus en er hebben veel persjes de revue gepasseerd maar ze waren het allemaal gewoon niet. Intussen had ik van veel mensen gehoord dat katers heel goed samengaan, zeker als je de tweede als kitten neemt. Geleidelijk aan was het idee bij ons geboren toch voor een katertje te gaan en ja hoor, daar kwam het beeld van Looky weer boven, maar intussen was het wel begin mei en het katje zou natuurlijk allang weg zijn. Verder zoeken maar. Toch kon ik hem niet vergeten en besloot voor alle zekerheid de fokster toch maar even te mailen over het katertje, je kon niet weten en stel dat......... En laat hij nu net het enige katje te zijn dat nog over was? We werden het snel eens en hij zou nog even snel een enting krijgen en daarna konden we hem ophalen.

We hadden intussen besloten dat we hem geen Looky wilde noemen omdat we al eerder een kat hadden gehad met die naam en eenzelfde naam opnieuw gebruiken vonden we niet leuk. En omdat hij zo'n lief wit kopje had met grote diepe ogen ging de associatie van een lief spookje al snel op en werd hij Casper gedoopt.

Caspertje groeide uit tot een mooie kat met een prachtige staart.

Het was echt een spookje en een pure acrobaat!

Zijn grootste vriendin was Lana en ze verdedigde hem door dik en dun.. Ze had hem als het ware geadopteerd en speelde met hem, maar beschermde hem ook en likt hem schoon. En Casper vond het prima!

Ik had nog nooit een kat gehad die zo raar dronk: ze sleepte haar waterbakje de keuken door, echt anderhalve meter ver. Als ze uitgedronken was kon je dan ook de keuken dweilen en zat er nog maar een klein laagje in het bakje.

Maar na een jaar had Casprientje een verrassing voor ons....

Caspertje begon hard te miauwen en je hoorde steeds prrrr.... prrrr.....
We dachten dat Caspertje zo langzamerhand geslachtsrijp was geworden en zijn hormoontjes begonnen op te spelen.
Dat bleek inderdaad het geval maar toch niet zoals we dachten.
Als ik met ons hondje Lana in het park wandel kom ik heel regelmatig de dierenartsassistente tegen die daar ook haar hondje uitlaat en ik besloot haar eens wat te vragen over de 'krolsheid' van Casper. Ze vond het vreemd dat hij er niet bij sproeide en vroeg of ik wel zeker wist dat het een katertje was. Ik zei te denken het zeker te weten maar nu begon te twijfelen. Ze beloofde die ochtend even langs te komen om alle twijfel weg te nemen.
En wat bleek: Caspertje is een poes en zo krols als het maar kan en de enige die het hier in huis door had was Remi.
Want Remi gedroeg zich anders als normaal en Casper liep zich aan hem op te dringen waar Remi maar al te graag op in ging.

Bleef over het probleem hoe we 'haar' zouden noemen. Omdat Casprientje stokdoof was hadden we Lana namelijk geleerd 'zoek Casper' dus we kunnen niet te veel afwijken dus zo werd Caspertje omgedoopt in Casprientje.

Ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven over Casprientje want wat mis ik haar nog steeds. Nog afgelopen zomer als het kattententje naar buiten gaat, als de was aan de lijn hangt en de lakens tentjes op het gras maken, als het zwembad wordt neergezet en Casprientje er niet meer is om het leeg te laten lopen. Het was een bijzonder katje en heeft een gouden plekje in mijn hart gekregen. Maar ze is niet meer en daar kan ik niets aan veranderen .....

Als eerbetoon aan Casprientje heb ik een fotoboek van haar gemaakt, de foto's laten zien hoe Casprientje nu - een jaar later - in mijn gedachten voortleeft.

klik hieronder en geniet nog een keer van mijn onvergetelijke Casprientje.