Onze papegaai Lorreke is een Geelvoorhoofdamazone en toen ze op 7 januari 2001 bij ons kwam wonen, was ze bijna 60 jaar oud.  Ze is een ontzettend goede praatster en niet alleen dat ze een uitgebreid vocabulaire heeft ze spreekt ook op verschillende toonhoogten. Wanneer ze iets eng vindt gilt ze altijd heel hard 'Papa!' en verwacht dan dat je naar haar kooi komt.

Ze is inmiddels gewend aan onze andere papegaai, de Ara Chickel maar dat heeft wel een paar dagen geduurd. Chickel 'wandelt' namelijk gewoon door het huis en een wandelende Ara is iets wat waarschijnlijk iedere Amazone (of andere papegaai) wel vreemd en eng zal vinden en dus schreeuwde ze in het begin. Nu is ze gelukkig aan hem gewend maar het is wel zaak de Ara bij de veel kleinere Amazone vandaan te houden want in dezelfde kamer gaat goed maar wel op veilige afstand van elkaar. Daarom staat de kooi van Lorreke op hoge dikke poten zodat Chickel er niet in kan klimmen.

Toen ze korte tijd bij ons was kwamen we er achter dat ze last had van aanvallen van benauwdheid, ze was dan aan het hijgen en haar staartje 'wipte', een kenmerk bij papegaaien dat er iets helemaal fout zit. Dus Lorreke in de kooi en naar de vogelspecialist dokter Frank Feld in Woudenberg, een van de beste vogelartsen in Nederland (voor mij DE BESTE). Hij constateerde dat Lorreke te dik was en ook de stress een rol speelde. Ze was immers de afgelopen twee maanden twee maal verhuisd, eenmaal van Lelystad naar Voorburg en daarna (nog een keer via Lelystad) naar Nieuwegein. Dit was iets teveel voor een papegaai die twintig jaar op dezelfde plaats had gestaan. Aanleiding voor deze gedwongen verhuizingen was dat haar verzorgster (die haar ruim 20 jaar had verzorgd) in december was overleden dus Lorreke moest ook nog eens aan andere mensen wennen. Bovendien blijkt ze overgevoelig voor stof en dan in het bijzonder de stof die van haar eigen veren afkomt. Het is vergelijkbaar met een hooikoortsallergie of stofmijtallergie bij mensen. Ook zijn oudere Amazones in het algemeen erg gevoelig voor luchtwegirritaties. Dus geen zand of houtsnippers op de bodem maar keukenrol en dat twee maal per dag verschonen. Ook iedere dag de kooi even uitsoppen scheelt erg veel stof.

Doordat ze meer is gaan bewegen en spelen is ze haar overgewicht gelukkig kwijt geraakt. Eerst vond ze speelgoed nogal eng maar tegenwoordig is ze er dolop.

Lorreke moest verder 'op dieet' en dat hield in een zaadmengsel van 50% gewoon papegaaienvoer en 50% tortelduivenvoer en dan tweemaal per dag een volle eetlepel. En een truc om te zorgen dat een papegaai ook de kleine zaadjes eet is er gewoon nog wat kleiner zaad bij te gooien, omdat papegaaien altijd de allerkleinste zaadjes laten liggen. Dus krijgt Lorreke er nog een lepeltje kanariezaad door dat ze laat liggen maar waardoor ze wel de rest van haar zaadmengsel opeet.

Verder mag ze volop fruit eten en ook mag ze gewoon een hapje met ons mee-eten. Dus een klein stukje vlees of vis, een stukje aardappel en wat groente. We houden ons er keurig aan en kwamen de aanvallen in het begin zo om de week, later zaten er maanden tussen en sinds we de randstad hebben verlaten zijn haar problemen geheel verdwenen. Blijkbaar had ze meer last van het fijnstof dat in Nieuwegein neerdwarrelde, dan we dachten. We wonen nu in Groningen, waar de lucht nog schoon is en ze kan gewoon buiten zitten, zonder 's avonds meteenbenauwd te zijn zoals vroeger het geval was.

Ze is dol op wilgen- en fruittakken en die kunnen we in ruime mate uit onze tuin halen. Ook is ze intussen gewend aan dat 'enge speelgoed' en vermaakt zich prima.

Kortom, we hebben er een gezellige huisgenoot bij gekregen die zich de hele met alles en iedereen bemoeit en in haar eentje telefoongesprekken voert.

Wat heel belangrijk is voor papegaaien en voor Lorreke in het bijzonder is de luchtvochtigheid in de ruimte waar de papegaai verblijft. In dit artikel over luchtvochtigheid kun je er meer over lezen.